I po co to wszystko?

Idę. Nie znam drogi i trochę się boję, ale idę. W sumie, czy może być jeszcze gorzej? Świat nie jest dla mnie taki zły, jednak ja do niego nie pasuję. Już tyle lat nie możemy sie dotrzeć. Może to dlatego, że po prostu nie potrafimy się zrozumieć? Pełen różnych głosów, kolorów, ekspresji, przepełniony ciągłą pogonią za czymś, nie ma czasu zatrzymać się na chwilę by pomyśleć. Z resztą jak tu myśleć wśród takiego zgiełku?

W koło pełno fałszywych ludzi. Udają moich przyjaciół, choć sami dobrze wiedzą, że nic z tego nie będzie. Niesmacznie mili gdy jesteś obok zapominają o Tobie gdy tylko przekroczysz próg. Dlatego alienacja, tylko tak mogę czuć sie bezpiecznie. A i oni, nie muszą się silić na grę. Można by rzec - obopólna korzyść.

Ciągle zastanawiam sie, co ja właściwie tutaj robię. Idę, po prostu idę dalej i z obawą czekam na to co przyniesie kolejny krok.